Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

ΒΙΒΛΙΟΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ


Συνέντευξη στην Τίνα Πανώριου, Ραδιοτηλεόραση 17.2.12
Ο Στέφανος ο ήρωάς σας εγκατέλειψε το αγνό όνειρο της νιότης του, το σκέπασαν τα ακριβά ρούχα. Η ματαιοδοξία και το εύκολο χρήμα κατέστρεψε τον ίδιο αλλά και σχεδόν σύσσωμη την περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου. Τι κρίμα όμως…

Ναι. Νομίζω ότι είναι η γενιά  που ξεκίνησε  κάποτε με την ωραία ματαιοδοξία να αλλάξει τον κόσμο, αλλά έμεινε στα μισά του δρόμου και διαλύθηκε σε μια μπελ επόκ της κατανάλωσης. Η γενιά με τα μεγάλα οράματα που άντεξε τον φάλαγγα και τον βούρδουλα, αλλά λύγισε στο βελούδινο χέρι. Που άφησε στην άκρη το φωτοστέφανο και αναζήτησε με πάθος την κοινωνική άνοδο, τη λατρεία της επιτυχίας, το όνειρο του εύκολου χρήματος, τη γκλαμουριά και τη χλιδάτη ζωή, ξεχνώντας την ηθική και την κοινωνική της συνείδηση.

Πίσω από τον πιο βίαιο άντρα κρύβεται ένα μικρό παιδί; γράφετε…

Η παιδική ηλικία είναι καθοριστική για κάθε άνθρωπο. Είναι το κλειδί του χαρακτήρα του. Η  βία είναι μια μορφή αδυναμίας, μια άμυνα. Μια θορυβώδης δήλωση ότι «υπάρχω». Το χάδι της μάνας είναι ο χαμένος παράδεισος στον οποίο πάντα θέλουμε να επιστρέφουμε. Η αγάπη μπορεί να σκοτώσει το μίσος, το χάδι μιας γυναίκας μπορεί να εξημερώσει και τον πιο βίαιο άντρα.

Λέτε «Αυτή είναι η ζωή γλυκόπικρη. Οι ωραίες αναμνήσεις εναλλάσσονται με βαθύ πόνο»…

Πρέπει να έχουμε συνείδηση ότι η ζωή δεν είναι μια στιγμή αλλά μια μακριά διαδρομή όπου εναλλάσσονται η χαρά, ο πόνος, η θλίψη, η αγάπη, η προδοσία και η απόγνωση. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να απολαύσουμε τις ωραίες στιγμές και να αντέξουμε τη δοκιμασία των δύσκολων.

Τελικά οι ερωτικές σχέσεις είναι η μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής όλων μας;

Πιστεύω ότι είναι μια από τις μεγαλύτερες εμπειρίες της ζωής μας.  Στην αρχή είναι η ανακάλυψη του «Άλλου», η μέθη και η αυταπάτη ότι κατακτήσαμε την ευτυχία. Ύστερα έρχεται η δυσκολία της συνύπαρξης. Πρώτα γιατί είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες, αλλά και γιατί έχουμε ένα «εγώ» το οποίο έχουμε μάθει να τρέφουμε και να ικανοποιούμε καθημερινά. Όμως αυτή τη φορά πρέπει να αναγνωρίσει ένα άλλο «εγώ», δηλαδή να κάνει συμβιβασμούς και υποχωρήσεις για να συνυπάρξει. Στο τέλος συνήθως έρχεται η πλήξη, η απογοήτευση ή η προδοσία ανάλογα με το ποια θέση επιφυλάσσει η τύχη για τον καθένα ή το προσωπικό του κουράγιο να διεκδικήσει τη ζωή. Κάθε άτομο περνάει όλη την κλίμακα των συναισθημάτων και των εμπειριών που στο τέλος γίνονται όλοι -κατά την άποψή τους- «σοφοί» κι έχουν μια ιστορία να διηγηθούν.

 «Οι παθιασμένοι εραστές μαζεύουν τα ράκη της αγάπης τους μέσα  στις καθημερινές έριδες, που εναλλάσσονται με ατέλειωτες  περιόδους ανίας».

Δυστυχώς ακόμη και οι πιο μεγάλοι έρωτες περνούν τη δοκιμασία. Όλοι οι εραστές παίζουν αφελώς ένα χιλιοπαιγμένο έργο, νομίζοντας ότι ανακαλύπτουν την Αμερική. Όμως ο χρόνος τούς παραμονεύει και τους περιγελά με το σαρδόνιο γέλιο του, γιατί πρέπει να αντιμετωπίσουν τη δυσοσμία των σκουπιδιών της καθημερινής συμβίωσης. Και τότε  το «σ’ αγαπώ», το «πάντα» και το «ποτέ»  των εραστών, μοιάζουν απίθανα ελαφρά. Στις λίγες ευτυχείς περιπτώσεις που υπάρχει ωριμότητα και  εκλεκτική συγγένεια ανάμεσα στο ζευγάρι ο έρωτας θα μετεξελιχθεί σε αγάπη και συντροφικότητα. Στις περισσότερες η αποτυχία είναι πανηγυρική και  εκκωφαντική με όλα τα παρεπόμενα.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Η ματαιωση του ερωτα